W opracowaniach dotyczących II wojny światowej często przemilcza się cichą acz brutalną kampanię Związku Radzieckiego wymierzoną przeciwko obywatelom polskim, kampanię, ktĂłra - jak już obecnie to wiemy - skutkowała zbrodniami wojennymi, do odpowiedzialności za ktĂłre radziecki, a potem rosyjski rząd przyznał się dopiero niedawno. Ten epizod historii europejskiej, skryty w cieniu Holokaustu, jest często pomijany. Wiesław Adamczyk w swoich wspomnieniach udziela głosu setkom tysięcy ofiar sowieckiego barbarzyństwa.

Adamczyk był małym chłopcem, kiedy razem z matką i rodzeństwem deportowano go z wygodnego domu w Polsce na Syberię w maju 1940 roku. Jego ojciec, oficer Wojska Polskiego, został wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną i ostatecznie stał się jedną z ofiar rzezi katyńskiej, w ramach ktĂłrej zginęły dziesiątki tysięcy polskich oficerĂłw. Wymuszony rozpad rodziny i deportacja w 1940 roku stanowiły początek dziesięcioletniej odysei, podczas ktĂłrej rodzina Adamczyka trapiona głodem i chorobami doświadczyła życia w skrajnych warunkach bytowych, początkowo w Związku Radzieckim, a potem w Iranie, gdzie matka autora uległa skrajnemu wyczerpaniu po morderczej ucieczce od SowietĂłw. Adamczykowi udało się przetrwać jakoś wędrĂłwkę z kraju do kraju, życie w obozach dla uchodźcĂłw albo domach obcych ludzi i zachować godność wśrĂłd wszystkich okropności wojny.

Kiedy BĂłg patrzył w inną stronę to zapis wspomnień z dzieciństwa przeżytego w niewysłowionych okolicznościach, opowieść, ktĂłra nie tylko rzuca światło na jeden z najmroczniejszych okresĂłw historii Europy, ale jest także opowieścią o utracie niewinności i o walce z rozpaczą, ktĂłra przeniknęła do serca małego chłopca. I jest to rĂłwnież książka pokazująca, czym był komunizm i jacy byli jego zaprzedani rzecznicy, książka głęboka i szczera, ktĂłra daje świadectwo doświadczeniom wojennym jednej rodziny i stanowi kronikę epizodĂłw, ktĂłrym historia do dziś nie oddała sprawiedliwości.